Aslını arayan bir yolcuyum.
Gözleyenim,
Gözcüyüm.
Hakikat yolunda bir izciyim.
Aynama yansıyandan sözcüyüm.
Yarenlik ederim izdeşim olanlara,
Sırdaş olurum gönlüme doğanlara.
Kimi bakar gözüme Ay’ın on dördü’nü görür.
Kimi bakar yüzüme, ışığım vurunca kısar gözlerini güneş’im fazla sıcak gelir bir adım öteye çekilir.
Kimisi görmez, gözbebeklerim karadelik olur, içine düşen kaybolur yörüngesini yitirir.
Kimim Ben?
Belki de sadece bir düş’üm; düş gezginleriyle düşleyen…
Kimine Ay, kimine Güneş
Kimine Deniz, kimine Toprak
Toprağım yumuşaktır.
Çapası yapılmış, suyu katılmıştır.
Sel, kar,fırtına hepsi öykümdür.
Toprağımın bereketi öykümden gelir.
Bahar gelince rengarenk çiçeklerle bezenir.
Ekilidir bir bir tohumum…
Sıra sıra düşler dizilidir…
Lakin rahmet yağmurunda nasıl filizlenir
Yaz gelip, güneş vurunca çıkar ortaya
Aşk’la düşleyenin yolu açık ol’urmuş
O. Zaman. Aşk’ola… Hayy’rola…
Öykü YURTYAPAN
